Mijn ervaring met Lichaamsgerichte Psychotherapie
Deel 1 het probleem
Soms is alles gewoon kut
Grijs weer
Niks te doen
Opeens de gedachte dat ÁL mijn plannen in het leven zullen mislukken
Ik ben niet echt opgevoed met veel aandacht voor gevoelens en die shit.
Boos? Fix je attitude!
Verdrietig? Kop op en doorgaan, niet huilen, daar wordt niemand blij van.
Jaloezie? Wow, misgunner! Als je dat voelt, vindt niemand je leuk.
Blij zijn mag, maar niet gaan rondspringen of wat dan ook.
Het beeld van een 'goed persoon', is iemand die altijd positief is en altijd controle heeft over zichzelf.
Deel 2 het erger worden
Wat doe jij als je je kut voelt?
Een paar van mijn ingebouwde copingsmechanismen wanneer ik een negatieve emotie voel, zijn:
- In bed liggen en proberen te vergeten dat ik besta, maar uiteindelijk alleen maar overthinken
- Eindeloos Social media scrollen - en uiteindelijk de reden waarom ik me kut voel - vergeten, omdat ik me juist nu kut voel over het niet succesvol zijn, niet gelukkig zijn en niet perfect eruit zien
- Online shoppen! Dan kan ik er ten minste nog leuk uit zien. Ookal voel ik me - na het make-uppen en cute aankleden - nog steeds als een zak stront
- Verwachten van mijn vriend dat hij ÁL mijn zorgen weg haalt
- En tenslotte, omdat alles faalt, een dikke joint roken, zodat ik echt kan vergeten dat ik besta
Ik ga negatieve gevoelens dus eigenlijk uit automatisme liever uit de weg. Ik stop ze ergens weg en probeer mezelf te disconnecten van wat er aan de hand is, maar hierdoor blijven deze gevoelens dus wel in mij...en komen ze later weer naar boven.
Deel 3 de oplossing
Toen ik een aantal jaar geleden tot een dieptepunt kwam, en mijn manier van: weken in bed liggen, junkfood bestellen en wiet roken niet eens echt meer voor afleiding zorgde, ben ik uiteindelijk bij mijn therapeut Hein terecht gekomen.
Ik heb het één en ander meegemaakt, in de eerste 20 jaar van mijn leven. Ik ben als kind én puber bij verschillende psychologen geweest, maar ik had nooit echt het idee dat we veel opschoten. In theorie hoorde het wel te werken, maar het voelde gewoon alsof alleen 'het oppervlak' geraakt werd. Alleen de dingen die ik niet had weggestopt, konden natuurlijk behandeld worden.
Wat hier anders is, is de methode. Hein geeft lichaamsgeoriënteerde psychotherapie. Bij lichaamsgeoriënteerde psychotherapie gaan ze uit van drie eenheden, namelijk: lichaam, ziel en geest. Wij in het westen hebben geleerd die drie los van elkaar te zien. Toch zie je in de huidige cultuur steeds vaker dat we meer kennis opdoen uit oosterse culturen, waarin de balans tussen mind, body and spirit vanzelfsprekend is.
De onderzoeker Wilhelm Reich ontdekte dat het lichaam een soort 'pantser' creëert, zoals hij dat noemde. Wanneer het op gevoelens reageert die je mentaal weg stopt. Dit pantser kan bijvoorbeeld ervoor zorgen dat je altijd je schouders onbewust aanspant, of je adem niet volledig door laat stromen. Het zorgt voor blokkades in je energiestroom en vervlakking van de manier waarop je je emoties beleeft.
Wat ik in de afgelopen jaren bij Hein heb geleerd, is het stilstaan bij mijn gedachten, stilstaan bij mijn gevoelens, bewegen, ademen, en loskomen.
Hein audio: "Wat voel je nu?"
Ik wist daar op het begin niet echt een goed antwoord op te geven: gewoon een vervelend gevoel was het dan.
'Even stil staan, diep ademen, voel je voeten op de grond, voel je zitbotten in de stoel...'
Hein audio: "Waar voel je het?"
Hier dacht ik al helemaal van: 'Wat, in mijn hoofd?' Weet ik veel! Het voelt soms gewoon als een grote chaos en ik kan mij dan nergens op focussen. En dan is het juist de truc dat je even stopt met nadenken en gaat beginnen met voelen:
'Even stil staan, diep ademen, voel je voeten op de grond, voel je zitbotten in de stoel...'. Soms heb ik een zwaar hart, soms een steen in mijn maag. Soms een raar onderbuikgevoel. Soms de spieren in mijn nek, schouders of bekken die zomaar constant aangespannen zijn. Soms juist een gevoel van spanning door mijn hele lichaam, alsof ik helemaal wil flippen!
Hein audio: "Wat heeft die spanning nodig? Wat heeft de pijn nodig?"
Dit is de laatste vraag, dus ondertussen heb ik wel door hoe ik contact kan maken met mijn lichaam:
'Even stil staan, diep ademen, voel je voeten op de grond, voel je zitbotten in de stoel...'. Mijn hart wil vaak een knuffel van iemand of een hand stevig op mijn borst. De spanning wil even rekken, of dansen, of alles eruit schudden. Soms janken, schreeuwen of wat dan ook. Wat sowieso helpt is ademen. DIEP ADEMEN, door je hele lichaam.
De key is dan ook die connectie met je lichaam. We zitten vaal te veel in het hoofd en hebben zo niet door dat we even moeten schreeuwen, huilen, bewegen, ademen, om onszelf beter te voelen.
Natuurlijk voel ik me soms nog steeds kut, en dan heb ik ook wel eens van die dagen dat ik toch die joint aansteek, nadat ik ruzie heb gehad met mijn vriend. Het doel is ook niet om je nooit meer kut te voelen. Het doel is te realiseren dat - als je op een gezonde manier omgaat met die kut gevoelens, ze met open armen accepteert, voelt en luistert naar wat je lichaam nodig heeft - ze vanzelf zullen verdwijnen. Zo kan ik af en toe wel nog onderdrukken, maar sta ik daarna toch weer stil bij wat mijn lichaam nodig heeft. Een beetje als een volle blaas. Als ik moet plassen, ga ik meestal gewoon plassen. Het gaat automatisch, maar als je stil staat bij je lichaam, voel je die druk ook in je blaas, tóch? Soms doe ik liever wat anders dan plassen en houd ik het op. En soms moet ik het wel ophouden, omdat ik niet in de juiste setting ben om te gaan plassen. Maar hoe langer ik het ophoud, hoe zwaarder de druk wordt. En als ik dan in de gelegenheid ben om te plassen, ga ik maar gauw rennen om die blaas te legen, voordat het zichzelf naar buiten forceert.
Dit is hetzelfde met verdriet, woede, jaloezie, blijheid, noem maar op. Ons lichaam geeft ons eigenlijk constant aanwijzingen over wat ze nodig heeft; het enige wat wij moeten doen is dat leren opmerken en ernaar luisteren.
